… Dat zong Otis Redding met het nummer The dock of the bay in 1968. Later zong ik dit toen ik met, mijn de helaas te vroeg gestorven, goede vriend Erwin in een baaitje zat op één van de Canarische Eilanden. Nu zitten Bart en ik op het Rialto Beach in Olympic National Park in Oregon.
Momenteel zitten we samen op een boomstam, te kijken naar de zee. De wilde zee die in het oneindige verdwijnt. Vele, vele kilometers verder, ligt pas Japan. En wij zien niets in de zee. Op een paar rotseilanden (met bomen) en een vogel na, is er geen bootje te zien. Kijkend naar rechts zien we andere toeristen, maar we doen net of ze er niet zijn. De geur van wiet komt ons tegemoet. Want dat is legaal in Washington State en Oregon. En de dames verderop roken er eentje… Misschien maakt dat onbewust ons momentje ook wel mooier 🙃
Het is lekker weer. Wel wat mistig en wat wind, maar dat hoort bij de sfeer van de zee. De geur van de zee dringt ook onze neus binnen. Op het Rialto Beach liggen vele boomstammen. Grijs van kleur. Geen idee waar ze vandaan komen. Hoe lang ze er al liggen en hoe ze hier komen. Ook geen idee hoe oud deze bomen al zijn (of waren)… Sommige zijn al vele jaren ouder, dan wij zijn.
Het duurt nog even voor de zon echt onder gaat, maar het is mooi om te zien hoe de zon langzaam naar beneden zakt en hoe het langzaam vloed wordt. De natuur is zo mooi en zo krachtig. We moeten hier zuinig op zijn.
Tja, op zo’n strand wordt je even filosofisch… maar we hebben er mooie plaatjes bij. Vandaag hadden we sowieso een mooie dag bij Hoh Rainforest in Olympic National Park. Daar over morgen meer! Nu nog heel even… Sittin’ on the dock of the bay..
