Is this the way to Amerillo?

Wie kent het nummer niet van Tony Christie (dank voor de tip mam)? Waar Tony in Amerillo hoopt zijn liefde Marie weer terug te vinden.

Wij zijn natuurlijk in Amerillo, alhoewel eigenlijk net iets buiten de stad. Na een wat rommelige nacht door de pepers, staan we weer vroeg naast ons bedje om aan de dag te beginnen. We hebben er weer zin in op deze dinsdag.

We rijden voor een broodje met wat kip langs de Wallmarkt. Even een wat gezonder ontbijtje met wat fruit. Elke keer zijn we weer bijzonder verrast over de hoeveelheid verschillende producten en de grootsheid van deze Amerikaanse supermarkt. Ze hebben tegenwoordig ook wat verse broodjes gelukkig.

Palo Duro Canyon State Park

We rijden in drie kwartier richting Palo Duro Canyon State Park. Dit is de “Gran Canyon van Texas”. Maar dan wel wat kleiner inderdaad. Je kan hier prima hiken of fietsen. Alhoewel het inmiddels wel zo’n 35 graden is. We willen een mooie trail lopen, maar omde dame van de visitorscenter zegt dat het wel erg warm is en dat we veel water moeten meenemen. Ze raadt het eigenlijk af om de lange wandeling te doen. Dat doen we dan maar niet.

We rijden verder met de auto door het park en genieten hier en daar van het uitzicht. We rijden naar het begin van de wandelroute en smeren ons nog even goed in. We hebben 4 flessen water bij ons…. Dat moet voldoende zijn. We kiezen een kortere route, want de route die wel eigenlijk willen lopen is echt te lang met deze hitte. De Rojo Grande trail moet  te doen zijn.

Na 10 minuten vinden we 35+ graden toch wat te veel. We lopen wel de route uit. Er is verder bijna niemand. Onderweg springen de sprinkhanen (“Jaja, Bart. Ik reageerde ‘lekker mannelijk’ op een grote sprinkhaan die opeens op mijn borst zat.”) op je. We hebben een paar keer een mooi uitzicht op de rotsformaties van het park.

We zijn blij als we bezweet na een kleine drie kwartier weer bij de auto zijn. We rijden verder met de auto door het park en maken hier en daar een stop voor een foto.

De canyon is ontstaan door miljoenen jaren lange erosie van het water en de wind. De Red River heeft er voor gezorgd dat het gebied er uit ziet zoals het er nu uitziet. Er leefden ook inheemse volkeren toen de Europeanen kwamen. Deze Indianen wonen er inmiddels niet meer. In de verschillende rotsformaties zie je ook duidelijk de verschillende lijnen van de tijd.

Blijft indrukwekkend hoe de natuur voor zo’n landschap kan zorgen. Het park was zeker een bezoek waard.

Auto’s zijn belangrijk voor de Texanen. De ene nog groter en meer herrie makend dan de ander. Wij zijn gewoontjes met onze Mitsubishi, die overigens prima rijdt. De wegen zijn hier ook over het algemeen prima. Hierboven een typisch Texaans landschap met verderop een watertoren, die je bij elk dorp ziet staan.

Cadillac Ranch

Na een korte ice-coffee stop rijden we naar Cadallic Ranch. Dit is een kunstobject dat bestaat uit 10 Cadallics die half zijn ingegraven in de grond. Het staat er al sinds 1974 en staat eigenlijk naast de oude Route66. De kunstenaars van Ant Farm hebben het kunstwerk geplaatst en is een eerbetoon aan de Amerikaanse auto industrie. Ze hebben de Cadallics allemaal bespoten met graffiti. En je mag dit zelf ook doen. Voor het kunstwerk staat een Texaan spuitbussen te verkopen, zodat ook je kunsten kan vertonen.

Route66

Hierna rijden we terug naar ons hotel. Hier pakken we ook nog een stukje oude Route66. Alhoewel deze in 1985 officieel is opgeheven, zie je in Amerillo er nog wel stukken van terug.